bordón

Galego

• Etimoloxía: do latín burdo, -onis, mulo, zángano.

Substantivo masculino

bordón (sg: bordón; pl: bordóns)

Bastón no que se apoia o peregrino na súa andaina, co que se defendía de animais e salteadores. Adoitaba ser tanto ou máis alto que quen o leva, estar arqueado na parte superior ou estar rematado por un pomo; do bordón penduraba unha cabaza.

1. • Sinónimos: bastón, caxato.
   • Exemplo: No Códice Calixtino descríbese o bordón como o terceiro pé do peregrino e a súa defensa contra lobos e cans.
     
     

Traducións

• Castelán: bordón ^(es)