acaule

Galego

• Etimoloxía: do grego ά-/άν-, adverbio que significa 'non', máis καυλóς 'talo'.

• Pronuncia: [aˈkaw.lɪ] (AFI)

Adxectivo

acaule (sg: acaule; pl: acaules)

1. (Botánica) Planta cun talo tan curto que parece que non o ten.

Traducións

• Alemán: stengellos ^(de)
• Castelán: acaule ^(es)
• Esperanto: sentiga ^(eo)
• Francés: acaule ^(fr)
• Inglés: acaulous ^(en)
• Italiano: acaule ^(it)
• Neerlandés: stengelloos ^(nl)
• Portugués: acaule ^(pt)
• Romanés: acaul ^(ro)
• Ruso: бесстебельный ^(ru)

Castelán

• Etimoloxía: do grego ά-/άν-, adverbio que significa 'non', máis καυλóς 'talo'.

Adxectivo

acaule (sg: acaule; pl: acaules)

1. (Botánica) Acaule.

Referencias

Boullón Agrelo, Ana Isabel; Monteagudo Romero, Henrique; García Cancela, Xermán (1988). Diccionario normativo galego-castelán. p. 13. Editorial Galaxia. ISBN 9788471546418.

Francés

• Etimoloxía: do grego ά-/άν-, adverbio que significa 'non', máis καυλóς 'talo'.

• Pronuncia: /a.kol/ (AFI)

Adxectivo

acaule (sg: acaule; pl: acaules)

1. (Botánica) Acaule.

Italiano

• Etimoloxía: do grego ά-/άν-, adverbio que significa 'non', máis καυλóς 'talo'.

Adxectivo

acaule (sg: acaule; pl: acauli)

1. (Botánica) Acaule.

Portugués

• Etimoloxía: do grego ά-/άν-, adverbio que significa 'non', máis καυλóς 'talo'.

• Pronuncia: /a'kaʊ.li/ (Brasil) (AFI)

Adxectivo

acaule (sg: acaule; pl: acaules)

1. (Botánica) Acaule.