anacoluto

Galego

• Etimoloxía: do grego antigo ἀνακόλουθος, inconsecuente.

Substantivo masculino

anacoluto (sg: anacoluto; pl: anacolutos)

1. (Morfosintaxe) Inconsecuencia na construción dun discurso.
2. (Semántica) Figura retórica de pensamento, fenómeno lingüístico que se caracteriza por ser unha expresión morfolóxica ou sintacticamente mal construída pero comprensible semanticamente.

Traducións

• Alemán: Anakoluth ^(de).
• Castelán: anacoluto ^(es).
• Catalán: anacolut ^(ca).
• Checo: anakolut ^(cs).
• Francés: anacoluthe ^(fr).
• Inglés: anacoluthon ^(en).
• Italiano: anacoluto ^(it).
• Neerlandés: anakoloet ^(nl).
• Polaco: anakolut ^(pl).
• Portugués: anacoluto ^(pt).
• Romanés: anacolut ^(ro).
• Xaponés: 破格構文 ^(ja).