broncear

Galego

• Etimoloxía: de bronce.

• Pronuncia: /bɾonθeˈaɾ/ (AFI)

Verbo transitivo e pronominal

broncear

1. Volver a pel dunha cor escura que recorda á do bronce a causa da exposición desta ao Sol ou algún tratamento cosmético.

Termos relacionados

• bronceado
• bronceador

Traducións

• Alemán: bräunen ^(de)
• Castelán: broncear ^(es).
• Francés: bronzer ^(fr)
• Hebreo: להשתזף ^(he) (leishtazef)
• Inglés: tan ^(en), bronze ^(en)
• Italiano: abbronzare ^(it)
• Neerlandés: bruinen ^(nl)
• Portugués: bronzear ^(pt)

Conxugación

Verbo regular da 1ª conxugación    

Formas impersoais

Infinitivo	broncear
Xerundio	bronceando
Participio	bronceado, bronceada, bronceados, bronceadas

Formas persoais

		singular			plural
		primeira	segunda	terceira	primeira	segunda	terceira
Modo Indicativo	Presente	bronceo	bronceas	broncea	bronceamos	bronceades	broncean
	Copretérito	bronceaba	bronceabas	bronceaba	bronceabamos	bronceabades	bronceaban
	Pretérito	bronceei	bronceaches	bronceou	bronceamos	bronceastes	broncearon
	Antepretérito	bronceara	broncearas	bronceara	broncearamos	broncearades	broncearan
	Futuro	broncearei	broncearás	bronceará	broncearemos	broncearedes	broncearán
	Pospretérito	broncearía	broncearías	broncearía	bronceariamos	bronceariades	broncearían
Modo Subxuntivo	Presente	broncee	broncees	broncee	bronceemos	bronceedes	bronceen
	Pretérito	broncease	bronceases	broncease	bronceásemos	bronceásedes	bronceasen
	Futuro	broncear	bronceares	broncear	broncearmos	bronceardes	broncearen
Modo Imperativo	Afirmativo		broncea	broncee1	bronceemos	bronceade	bronceen1
	Negativo		broncees	broncee1	bronceemos	bronceedes	bronceen1
Infinitivo conxugado		broncear	bronceares	broncear	broncearmos	bronceardes	broncearen

1 Vostede(s)

Castelán

Verbo

broncear

1. Broncear.