exclamación

Galego

• Etimoloxía: do latín exclāmātiō, exclāmātiōnis, derivado do verbo exclāmō, exclāmāre ("exclamar"), composto de ex ("fóra") e clāmō, clāmāre ("gritar, clamar").

• Pronuncia: /eksklamaˈθjoŋ/ (AFI)

Substantivo feminino

exclamación (sg: exclamación; pl: exclamacións)

1. Expresión (vocablo, frase, grito, etc.) enfática que reflicte unha viva emoción ou reacción emotiva, tales como alegría, pena, indignación, cólera, abraio, admiración, etc. Acción ou efecto de exclamar.
2. Signo gráfico ( ! ) que se escribe para indicar a entoación exclamativa dun enunciado (palabra, frase, oración, interxección, etc).
   • Sinónimos: admiración, signo de exclamación, signo de admiración.
   • Termos relacionados: interrogación, coma, comiñas, paréntese, punto, dous puntos, punto e coma, puntos suspensivos, guion, raia.
3. (Retórica) Figura retórica que consiste en expresar con vigor unha emoción ou estado de ánimo para ponderalos, dar forza e eficacia ao que se di, ou obter certo efecto (cómico, tráxico, etc.) no receptor do discurso.
   • Termos relacionados: alegoría, alusión, antanaclase, asteísmo, comparación, concesión, dubitación, epíteto, equívoco, eufemismo, expolición, interrogación, hipérbole, histeroloxía, ironía, metáfora, metalepse, metonimia, negación, oxímoro, paradiástole, paradoxo, perífrase, permisión, preterición, sinécdoque, sarcasmo.

Traducións

• Castelán: exclamación ^(es).
• Catalán: exclamació ^(ca).
• Francés: exclamation ^(fr).
• Inglés: exclamation ^(en).
• Italiano: esclamazione ^(it).
• Portugués: exclamação ^(pt).

Castelán

Substantivo feminino

exclamación (sg: exclamación; pl: exclamaciones)

1. Exclamación.