fráncico

Galego

• Etimoloxía: de franco e o sufixo ´-ico.

• Pronuncia: /ˈfɾanθiko̝/ (AFI)

Substantivo masculino

fráncico

1. (Lingüística) Lingua xermánica occidental falada polos francos entre os séculos V e IX.
   • Exemplo: Durante a dinastía merovinxia, a lingua fráncica tivo unha influencia significativa nas linguas romances faladas na Galia e, como resultado, moitas palabras modernas do francés e topónimos (incluíndo o nome do país, Francia) teñen orixe xermánica
     
     .

Sinónimos

• franco

Traducións

• Inglés: Frankish ^(en)

Adxectivo

fráncico (ms: fráncico; mpl: fráncicos; fs: fráncica; fpl: fráncicas)

1. Relativo ou pertencente á lingua homónima.