cóengo

Galego

• Etimoloxía: do latín canonicus, do grego antigo κανονικός (kanonikós).

• Pronuncia: /ˈkoeŋɡo̝/ (AFI)

Substantivo masculino

cóengo (sg: cóengo; pl: cóengos)

1. (Relixión) Membro dun cabido, dunha catedral ou dunha colexiata.
2. (Relixión) Crego que seguía unha regra ou canon e que adoitaba vivir en comunidade canónica.

Traducións

• Castelán: canónigo ^(es)
• Francés: chanoine ^(fr)
• Portugués: cónego ^(pt), cônego ^(pt)
• Alemán: Kanoniker ^(de)
• Inglés: canon ^(en)
• Catalán: canonge ^(ca)
• Danés: kannik ^(da)
• Ido: kanoniko ^(io)
• Italiano: canone ^(it), canonico ^(it)
• Latín: canonicus ^(la)
• Neerlandés: kanunnik ^(nl), kapittelheer ^(nl)
• Polaco: kanonik ^(pl)
• Checo: kanovník ^(cs)