combinatoria

Galego

• Etimoloxía: de combinatorio.

• Pronuncia: /kombinaˈtɔɾja̝/ (AFI)

Substantivo feminino

combinatoria

1. (Matemáticas) Parte das matemáticas que estuda a aplicación inxectiva ou bixectiva, unívoca ou biunívoca dun conxunto noutro para esclarecer as súas posibilidades de combinación.

Traducións

• Alemán: Kombinatorik ^(de)
• Castelán: combinatoria ^(es)
• Catalán: combinatòria ^(ca)
• Finés: kombinatoriikka ^(fi)
• Francés: combinatoire ^(fr)
• Inglés: combinatorics ^(en)
• Italiano: combinatoria ^(it)
• Portugués: combinatória ^(pt)
• Vasco: konbinatoria ^(eu)

Adxectivo

combinatoria

1. Feminino de combinatorio.