fillo pródigo

Galego

• Etimoloxía: composto de fillo e pródigo, expresión que provén dunha parábola do Evanxeo de Lucas (Lucas, 15: 11-32).

Locución substantiva masculina

fillo pródigo (ms: fillo pródigo; mpl: fillos pródigos; fs: filla pródiga; fpl: fillas pródigas)

1. Alguén que regresa á casa natal despois de tela abandonado
2. Persoa que regresa a unha idea, a un sentimento, unha crenza, unha ideoloxía ou ao lugar de onde partiu tras telo renegado.

Traducións

• Castelán: hijo pródigo ^(es).
• Inglés: prodigal son ^(en)
• Portugués: filho pródigo ^(pt)