milagre

Galego

• Etimoloxía: do latín miracŭlum.

• Pronuncia: /miˈlaɣɾe̝/ (AFI)

Substantivo masculino

milagre (sg: milagre; pl: milagres)

1. Feito extraordinario, inexplicábel cientificamente.
2. Suceso que produciu moita admiración.

Exemplo

• Poema: A poesía é o gran milagre do mundo de Luis Pimentel, (Sombra do aire na herba, Vigo: Galaxia, 1959).

Termos relacionados

• milagreiro
• milagroso

Traducións

• Alemán: Wunder ^(de)
• Castelán: milagro ^(es).
• Catalán: miracle ^(ca).
• Chinés: 奇迹 ^(zh)
• Francés: miracle ^(fr).
• Inglés: miracle ^(en).
• Italiano: miracolo ^(it)
• Portugués: milagre ^(pt).

Portugués

• Etimoloxía: do latín miracŭlum.

Substantivo masculino

milagre (sg: milagre; pl: milagres)

1. Milagre.