brinca

Galego

brinca 1

• Etimoloxía: do latín tardío branca, 'pouta dun animal'.

• Pronuncia: /ˈbɾiŋ.ka/ (AFI)

Substantivo feminino

brinca (sg: brinca; pl: brincas)

1. Gancho curvado e afiado nun extremo e cun ollal no outro, para empatar un cordel, empregado para pescar.
   • Exemplo: Puxen dúas bricas no cabo para ir pescar robalizas.
     
     .

brinca 2

• Etimoloxía: de brincar.

• Pronuncia: /ˈbɾiŋ.ka/ (AFI)

Substantivo feminino

brinca (sg: brinca; pl: brincas)

1. Broma ou burla que se fai coa intención de divertirse.
   • Sinónimos: brincadeira, diversión, leria, pasatempo.

Traducións

• Castelán: broma ^(es).
• Inglés: joke ^(en).
• Portugués: brincadeira ^(pt).