chin

Arpitano

• Etimoloxía: do latín canis, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

Substantivo

chin

1. (Zooloxía) Can.

Inglés

• Etimoloxía: do inglés medio chin, do inglés antigo cin ou ċinn, do protoxermánico *kinnuz, do protoindoeuropeo *ǵénus.

• Pronuncia: [tʃɪn] (AFI)

• Escoitar: «chin» (Estados Unidos de América) (Ficheiro ─ axuda)

Substantivo

chin (sg: chin; pl: chins)

1. (Anatomía) Queixo.