monarca

Galego

• Etimoloxía: do latín monarcha, do grego antigo μονάρχης (monárkhēs), variante de μόναρχος (mónarkhos, “gobernante único”), de 'μόνος (mónos, “único”) + ἀρχός (arkhós, “xefe”).

• Pronuncia: /moˈnaɾka̝/ (AFI)

Substantivo feminino e masculino

monarca (ms: monarca; mpl: monarcas; fs: monarca; fpl: monarcas)

1. Persoa que reina un reino, rei, raíña.

Termos relacionados

• monarquía
• monárquico
• monarquismo
• monarquista

Traducións

• Italiano: monarca ^(it)
• Alemán: Monarch ^(de), Monarchin ^(de)
• Catalán: monarca ^(ca)
• Francés: monarque ^(fr)
• Castelán: monarca ^(es)
• Inglés: monarch ^(en)
• Portugués: monarca ^(pt)

Castelán

• Etimoloxía: do latín monarcha, do grego antigo μονάρχης (monárkhēs), variante de μόναρχος (mónarkhos, “gobernante único”), de 'μόνος (mónos, “único”) + ἀρχός (arkhós, “xefe”).

Substantivo feminino e masculino

monarca (sg: monarca; pl: monarcas)

1. Monarca.

Sinónimos

• rey
• reina

Termos relacionados

• monarquía
• monárquico
• monarquismo

Catalán

• Etimoloxía: do latín monarcha, do grego antigo μονάρχης (monárkhēs), variante de μόναρχος (mónarkhos, “gobernante único”), de 'μόνος (mónos, “único”) + ἀρχός (arkhós, “xefe”).

Substantivo feminino e masculino

monarca (sg: monarca; pl: monarques)

1. Monarca.

Sinónimos

• rei
• reina

Italiano

• Etimoloxía: do latín monarcha, do grego antigo μονάρχης (monárkhēs), variante de μόναρχος (mónarkhos, “gobernante único”), de 'μόνος (mónos, “único”) + ἀρχός (arkhós, “xefe”).

Substantivo masculino

monarca (sg: monarca; pl: monarchi)

1. Monarca.

Termos relacionados

• monarchia

Portugués

• Etimoloxía: do latín monarcha, do grego antigo μονάρχης (monárkhēs), variante de μόναρχος (mónarkhos, “gobernante único”), de 'μόνος (mónos, “único”) + ἀρχός (arkhós, “xefe”).

• Pronuncia: /mu.ˈnaɾ.kɐ/ (AFI)

Substantivo feminino e masculino

monarca (sg: monarca; pl: monarcas)

1. Monarca.

Sinónimos

• rei
• rainha

Termos relacionados

• monarquia
• monárquico
• monarquismo
• monarquista