nome propio

Galego

• Etimoloxía: composto de nome e propio.

Locución substantiva masculina

nome propio (sg: nome propio; pl: nomes propios)

1. (Gramática) Substantivo que distingue e identifica algo de forma específica, como unha persoa, lugar, entidade xeográfica, obra, institución...

Antónimos

• nome común

Termos relacionados

• onomástica

Traducións

• Alemán: Eigenname ^(de)
• Árabe: اسم علم ^(ar)
• Aragonés: nombre proprio ^(an)
• Asturiano: nome propiu ^(ast)
• Bretón: anv divoutin ^(br)
• Casaco: жалқы есім ^(kk)
• Castelán: nombre propio ^(es)
• Catalán: nom propi ^(ca)
• Chinés: 专有名词 ^(zh)
• Checo: vlastní jméno ^(cs), proprium ^(cs)
• Coreano: 고유명사 ^(ko)
• Danés: proprium ^(da), egennavn ^(da)
• Finés: erisnimi ^(fi)
• Francés: nom propre ^(fr)
• Inglés: proper noun ^(en)
• Italiano: nome proprio ^(it)
• Kotava: pilkayolt ^(avk)
• Neerlandés: eigennaam ^(nl)
• Occitano: nom pròpri ^(oc)
• Persa: اسم خاص ^(fa)
• Polaco: nazwa własna ^(pl), rzeczownik własny ^(pl)
• Portugués: nome próprio ^(pt)
• Ruso: имя собственное ^(ru)
• Siciliano: nomu propiu ^(scn)
• Taxico: исми хос ^(tg)
• Vasco: izen berezi ^(eu)
• Xaponés: 固有名詞 ^(ja)