nome común

Galego

• Etimoloxía: composto de nome e común.

Locución substantiva masculina

nome común (sg: nome común; pl: nomes comúns)

1. (Gramática) Substantivo que non distingue e identifica algo de forma específica, ao contrario dun nome propio, senón a todo en conxunto, ou cada elemento en particular, das cousas, animais ou persoas, da súa clase.

Sinónimos

• nome xenérico

Antónimos

• nome propio

Traducións

• Alemán: Gattungsname ^(de)
• Asturiano: nome común ^(ast)
• Bretón: anv boutin ^(br)
• Casaco: жалпы есім ^(kk)
• Castelán: nombre común ^(es)
• Catalán: nom comú ^(ca)
• Checo: obecné jméno ^(cs), podstatné jméno ^(cs)
• Coreano: 보통명사 ^(ko)
• Finés: yleisnimi ^(fi)
• Francés: nom commun ^(fr)
• Inglés: common noun ^(en)
• Italiano: nome comune ^(it)
• Kotava: ravlemyolt ^(avk)
• Neerlandés: zelfstandig naamwoord ^(nl)
• Occitano: nom comun ^(oc)
• Persa: اسم عام ^(fa)
• Polaco: rzeczownik pospolity ^(pl)
• Portugués: nome comum ^(pt)
• Ruso: имя нарицательное ^(ru), апеллятив ^(ru)
• Siciliano: nomu cumuni ^(scn)
• Xaponés: 普通名詞 ^(ja)