otólito

Galego

• Etimoloxía: composto de oto- e -lito.

• Pronuncia: [ɔˈtɔ.li.tʊ] (AFI)

Substantivo masculino

otólito (sg: otólito; pl: otólitos)

1. (Anatomía, zooloxía) Concreción de carbonato de calcio presente no oído interno dos vertebrados, especialmente peixes, e que ten a función de controlar a posición do corpo do animal, ou sexa, manter o equilibrio.

Traducións

• Alemán: Otolith ^(de)
• Castelán: otolito ^(es)
• Catalán: otòlit ^(ca)
• Danés: oeresten ^(da)
• Finés: tasapainokivi ^(fi), otoliitti ^(fi)
• Francés: otolithe ^(fr)
• Inglés: otolith ^(en)
• Italiano: otolite ^(it)
• Neerlandés: otolith ^(nl)
• Portugués: otólito ^(pt)
• Xaponés: 耳石 ^(ja)

Portugués

Substantivo masculino

otólito (sg: otólito; pl: otólitos)

1. (Anatomía, zooloxía) Otólito.