equilibrio

Galego

• Etimoloxía: do latín aequilibrium e este de aequilībris co sufixo -ium, e este de aequus, igual, e lībra, nivel.

• Pronuncia: e.ki.ˈli.β̞ɾjo (AFI)

Substantivo masculino

equilibrio (sg: equilibrio; pl: equilibrios)

1. Estado dun corpo cando encontradas forzas que actúan nel, compénsanse destruíndose mutuamente.
   • Exemplo: Perdeu o equilibrio e caeu
     
     .
2. Condición en que todas as influencias se compensan.
   • Exemplo: Hai que manter o equilibrio entre a actividade física e a intelectual
     
     .
3. (Figurado) Moderación no que se di e no que se fai.
   • Exemplo: Coñecían o seu equilibrio, e sabían que tomaría a decisión apropiada
     
     .
4. (Física) Estado no que se encontra unha partícula se a suma de todas as forzas que actúan sobre ela é cero.
5. (Física) Estado no que se encontra un sólido ríxido se as sumas de todas as forzas que actúan sobre el e de todos os momentos das forzas que interveñen son cero.

Antónimos

• desequilibrio

Termos relacionados

• barra de equilibrios
• equilibrar
• equilibrio astático
• equilibrista

Substantivo masculino plural

1. Actos de contemporización, prudencia ou astucia, encamiñados a soster unha situación, actitude, opinión, etc., insegura ou dificultosa.
   • Exemplo: Fixemos toda clase de cousas para que visen que estabamos equilibrados
     
     .