quilla

Grafías semellantes:     Quilla

Galego

• Etimoloxía: do francés quille.

• Pronuncia: [ˈki.ʎɐ] (AFI)

Substantivo feminino

quilla (sg: quilla; pl: quillas)

1. (Mariña) Parte do barco que serve de base para a construción da súa estrutura, consistente nunha peza lonxitudinal que vai de popa a proa por debaixo da embarcación. No extremo de proa únese á roda e na popa ao codaste.

Traducións

• Francés: quille ^(fr)
• Africáner: kiel ^(af)
• Alemán: Kiel ^(de)
• Inglés: keel ^(en)
• Búlgaro: кил ^(bg)
• Catalán: quilla ^(ca)
• Chinés: 龙骨 ^(zh)
• Danés: køl ^(da)
• Castelán: quilla ^(es)
• Esperanto: kilo ^(eo)
• Estoniano: kiil ^(et)
• Finés: köli ^(fi)
• Hebreo: שדרית ^(he)
• Ido: kilio ^(io)
• Indonesio: lunas ^(id)
• Italiano: chiglia ^(it)
• Xaponés: 竜骨 ^(ja)
• Lituano: kilis ^(lt)
• Neerlandés: kiel ^(nl)
• Noruegués: kjøl ^(no)
• Polaco: stępka ^(pl)
• Portugués: quilha ^(pt)
• Romanés: chilă ^(ro)
• Ruso: киль ^(ru)
• Sueco: köl ^(sv)
• Checo: kýl ^(cs)
• Turco: salma ^(tr)
• Nórdico antigo: kjǫlr ^(non)

Castelán

• Etimoloxía: do francés quille.

Substantivo feminino

quilla (sg: quilla; pl: quillas)

1. (Mariña) Quilla.

Catalán

• Etimoloxía: do francés quille.

Substantivo feminino

quilla (sg: quilla; pl: quilles)

1. (Mariña) Quilla.