son

Galego

• Pronuncia: [ˈs̺oŋ] (AFI)

son¹

• Etimoloxía: do latín sonus.

Substantivo masculino

son (sg: son; pl: sons)

1. Sensación percibida polo sentido do oído ao recibir ondas sonoras producidas pola vibración dun corpo.
2. Timbre.
   • Exemplo: Esta gaita tenche un bo son.
3. Emisión de voz.
4. (Figurado) Maneira, xeito.

Expresión

• En son de paz: con intencións pacíficas.
• Sen ton nin son: desordenadamente e sen harmonía.
• Ao son de: co acompañamente de.

Termos relacionados

• Soar, resoar, resonancia.

Traducións

• Castelán: sonido ^(es).
• Francés: son ^(fr).

son²

• Etimoloxía: do latín sum.

Verbo

son

1. Definición impropia: Primeira persoa do presente de indicativo de «ser».

son³

• Etimoloxía: do latín sunt.

Verbo

son

1. Definición impropia: Terceira persoa do presente de indicativo de «ser».

Francés

• Escoitar: «son» (Ficheiro ─ axuda)

son¹

Substantivo masculino

son (sg: son; pl: sons)

1. Son, sensación percibida polo sentido do oído.
2. Un bo son, referíndose a un instrumento de música.
3. (Lingüística) Son dos fonemas.

son²

Substantivo masculino

son (sg: son; pl: sons)

1. Farelo.

Inglés

• Homófonos: sun.

Substantivo

son (sg: son; pl: sons)

1. Fillo.