Marcela

Galego

• Etimoloxía: do latín Marcella, forma feminina de Marcellus, diminutivo de Marculus, diminutivo de Marcus, derivado de Mars.

• Pronuncia: /maɾˈθɛla̝/ (AFI)

Nome propio

Marcela

1. Definición impropia: nome propio feminino.

Traducións

Cognados de «Marcela» noutras linguas.

Castelán: Marcela (es). Catalán: Marcel·la (ca). Checo: Marcela (cs) Eslovaco: Marcela (sk) Francés: Marcelle (fr). Inglés: Marcella (en). Irlandés: Mairsile (ga) Italiano: Marcella (it). Latín: Marcella (la). Polaco: Marcela (pl). Portugués: Marcela (pt). Romanés: Marcela (ro)

Referencias

Costas González, Xosé-Henrique (1991). 1.000 nomes galegos. Comisión para a Normalización Lingüística.

Castelán

• Etimoloxía: do latín Marcella, forma feminina de Marcellus, diminutivo de Marculus, diminutivo de Marcus, derivado de Mars.

Nome propio

Marcela

1. Definición impropia: nome propio feminino, cognado co galego «Marcela».

Checo

• Etimoloxía: do latín Marcella, forma feminina de Marcellus, diminutivo de Marculus, diminutivo de Marcus, derivado de Mars.

Nome propio

Marcela

1. Definición impropia: nome propio feminino, cognado co galego «Marcela».

Eslovaco

• Etimoloxía: do latín Marcella, forma feminina de Marcellus, diminutivo de Marculus, diminutivo de Marcus, derivado de Mars.

Nome propio

Marcela

1. Definición impropia: nome propio feminino, cognado co galego «Marcela».

Polaco

• Etimoloxía: do latín Marcella, forma feminina de Marcellus, diminutivo de Marculus, diminutivo de Marcus, derivado de Mars.

Nome propio

Marcela

1. Definición impropia: nome propio feminino, cognado co galego «Marcela».

Portugués

• Etimoloxía: do latín Marcella, forma feminina de Marcellus, diminutivo de Marculus, diminutivo de Marcus, derivado de Mars.

Nome propio

Marcela

1. Definición impropia: nome propio feminino, cognado co galego «Marcela».