hipocentro

Galego

• Etimoloxía: de hipo- e centro.

• Pronuncia: /ipoˈθentɾo̝/ (AFI)

Substantivo masculino

hipocentro (sg: hipocentro; pl: hipocentros)

1. (Xeoloxía) Punto no interior da Terra, na vertical do epicentro, onde se dá o movemento que produce a liberación de enerxía dun terremoto por medio de ondas sísmicas.

Traducións

• Alemán: Hypozentrum ^(de)
• Castelán: hipocentro ^(es)
• Catalán: hipocentre ^(ca)
• Francés: hypocentre ^(fr)
• Inglés: hypocenter ^(en), hypocentre ^(en)
• Italiano: ipocentro ^(it)
• Neerlandés: hypocentrum ^(nl)
• Polaco: hipocentrum ^(pl)
• Portugués: hipocentro ^(pt)
• Sueco: hypocentrum ^(sv)

Castelán

• Etimoloxía: de hipo- e centro.

Substantivo masculino

hipocentro (sg: hipocentro; pl: hipocentros)

1. (Xeoloxía) Hipocentro.

Portugués

• Etimoloxía: de hipo- e centro.

Substantivo masculino

hipocentro (sg: hipocentro; pl: hipocentros)

1. (Xeoloxía) Hipocentro.