ollo

Galego

ollo

• Etimoloxía: do latín oculus.

• Pronuncia: [ˈo.ʎʊ], [ˈɔ.ʎʊ] (AFI)

• Escoitar: ollo (Ficheiro ─ axuda)

Substantivo masculino

ollo (sg: ollo; pl: ollos)

1. Cada un dos dous órganos da vista situados na parte frontal da cara.
   • Exemplo: Chiscoulle un ollo moi disimuladamente mentres mentía.
2. (Carro) Fura cuadrangular aberta no milde para encaixar o eixo do carro.

Sinónimos

• [2]: ollal

Traducións

órgano

Africáner: oog (af) Albanés: sy (sq) Alemán: Auge (de) Árabe: عَيْن (ar) Aragonés: güello (an) Armenio: ակն (hy) Asturiano: güeyu (ast) Bengalí: চোখ (bn) Bretón: lagad (br) Castelán: ojo (es) Catalán: ull (ca) Checo: oko (cs) Cheroqui: ᎠᎦᏙᎵ (chr) Chinés: 眼睛 (zh)

Coreano: 눈 (ko) Esloveno: oko (sl) Esperanto: okulo (eo) Francés: œil (fr) Francés antigo: oil (fro) Grego antigo: ὀφθαλμός (grc) Groenlandés: isi (kl) Ido: okulo (io) Inglés: eye (en) Inglés antigo: eage (ang) Inupiaq: iri (ik) Islandés: auga (is) Italiano: occhio (it)

Latín: oculus (la) Neerlandés: oog (nl) Oneida: oká·laˀ (one) Polaco: oko (pl) Portugués: olho (pt) Ruso: глаз (ru) Turco: göz (tr) Ucraíno: око (uk) Vasco: begi (eu) Xaponés: 目 (ja) Xeorxiano: თვალი (ka) Zulú: iso (zu)