prólogo

Galego

• Etimoloxía: do galego-portugués prologo, do latín prologus, do grego antigo πρόλογος (prólogos).

• Pronuncia: /ˈpɾɔlo̝ɣo̝/ (AFI)

Substantivo masculino

prólogo (sg: prólogo; pl: prólogos)

1. Escrito breve, situado ao principio dunha obra extensa, entre os documentos chamados preliminares, para explicar algo relacionado coa obra ou o autor.
   • Sinónimos: introdución, limiar.
   • Antónimos: epílogo.
   • Termos relacionados: preámbulo, prefacio, preludio.
2. Feito ou feitos preliminares a algo.
3. Na oratoria, preámbulo dun discurso.
4. Na traxedia clásica, parte que vai antes da entrada do coro.
5. No teatro, monólogo ou escena que precede o inicio da obra.
6. Personaxe que realiza especialmente o anterior monólogo mencionado.

Traducións

• Alemán: Vorrede ^(de), Vorwort ^(de), Vorspiel ^(de), Prolog ^(de)
• Castelán: prólogo ^(es)
• Chinés: 序幕 ^(zh)
• Finés: prologi ^(fi)
• Francés: prologue ^(fr)
• Hebreo: פרולוג ^(he)
• Ido: prologo ^(io)
• Inglés: prologue ^(en), prolog ^(en)
• Italiano: prologo ^(it)
• Latín: prologus ^(la), antelogium ^(la)
• Mongol: угтуул хэсэг ^(mn)
• Polaco: prolog ^(pl)
• Portugués: prólogo ^(pt)
• Ruso: пролог ^(ru)

Referencias

• «prólogo» no DIGALEGO, Ir Indo.

Castelán

• Etimoloxía: do latín prologus, do grego antigo πρόλογος (prólogos).

Substantivo masculino

prólogo (sg: prólogo; pl: prólogos)

1. Prólogo.

Portugués

• Etimoloxía: do galego-portugués prologo, do latín prologus, do grego antigo πρόλογος (prólogos).

Substantivo masculino

prólogo (sg: prólogo; pl: prólogos)

1. Prólogo.