trono

Galego

• Pronuncia: [ˈtɾo.nʊ] (AFI)

trono¹

• Etimoloxía: do galego tronar, e este do latín tonare.

Substantivo masculino

trono (sg: trono; pl: tronos)

1. (Meteoroloxía) Ruído forte que acompaña ao alustro ao producirse unha descarga eléctrica na atmosfera.
   • Exemplo: Primeiro vese o alustro e despois séntese o trono.

Traducións

• Alemán: Donner ^(de)
• Castelán: trueno ^(es)
• Catalán: tro ^(ca)
• Francés: tonnerre ^(fr)
• Inglés: thunder ^(en)
• Italiano: tuono ^(it)
• Portugués: trovão ^(pt)

trono²

• Etimoloxía: do latín thronum; e este do grego antigo θρὸνος.

Substantivo masculino

O trono de Napoleón.

trono (sg: trono; pl: tronos)

1. Cadeira elevada en que se senta un soberano ou unha persoa de alta dignidade en algúns actos solemnes.
   • Exemplo: O rei sentouse no trono.
2. (Por extensión) Representación do poder do soberano.
   • Exemplo: Pretendente ao trono.

Traducións

• Alemán: Thron ^(de)
• Castelán: trono ^(es)
• Catalán: tron ^(ca)
• Francés: trône ^(fr)
• Inglés: throne ^(en)
• Italiano: throne ^(it)
• Portugués: trono ^(pt)