calafatear
Galego
- Etimoloxía: de calafate.
- Pronuncia: /kalafateˈaɾ/ (AFI)
calafatear
- (Mariña) Selar con estopa e brea as xuntas das táboas das embarcacións, para impremeabilizalas, unha das últimas tarefas a realizar en dique seco antes da botadura.
Traducións
- Castelán: calafatear (es)
- Portugués: calafetar (pt)
- Francés: calfeutrer (fr), calfater (fr), étouper (fr)
- Alemán: kalfatern (de)
- Inglés: caulk (en)
- Búlgaro: калафатя (bg)
- Danés: kalfatring (da)
- Neerlandés: kalefateren (nl)
- Chinés: 艌 (zh) (niàn)
- Danés: kalfatre (da)
- Esperanto: kalfatri (eo)
- Finés: tilkitä (fi)
- Grego: καλαφατίζω (el)
- Ido: kalfatar (io)
- Italiano: calafatare (it)
- Manés: kalkey (gv)
- Romanés: cãlãfãtui (ro)
- Ruso: затыкать (ru), конопатить (ru)
- Turco: kalafatlamak (tr)
- Ucraíno: конопатити (uk)
- Vietnamita: trám (vi), trét (vi)
Conxugación
Verbo regular da 1ª conxugación
Infinitivo | calafatear |
Xerundio | calafateando |
Participio | calafateado, calafateada, calafateados, calafateadas |
1 Vostede(s) |