cantil

Galego

• Etimoloxía: de canto.

• Pronuncia: /kanˈtil/ (AFI)

Substantivo masculino

cantil (sg: cantil; pl: cantís)

1. Instrumento empregado polos carpinteiros para entallar pezas de madeira.
2. Instrumento que empregan os canteiros para labrar a pedra.
3. (Xeografía) Accidente xeográfico entre a terra e o mar consistente nun lugar escarpado, de forte pendente , sobre o que se forma unha balconada ou beiril.
   • Sinónimos: acantilado.

Traducións

Acantilado

Alemán: Klippe (de) Castelán: acantilado (es) Francés: falaise (fr) Inglés: cliff (en) Italiano: rupe (it), scogliera (it) Portugués: penhasco (pt), falésia (pt)