languedociano

Galego

• Etimoloxía: de Languedoc.

• Pronuncia: /laŋɡeðɔˈθjano̝/ (AFI)

Substantivo masculino

languedociano (sg: languedociano; pl: languedocianos)

1. (Linguas do mundo) Variante do occitano falada na rexión do Languedoc.

Traducións

• Alemán: Languedokisch ^(de)
• Castelán: languedociano ^(es)
• Catalán: llenguadocià ^(ca)
• Francés: languedocien ^(fr)
• Inglés: Languedocian ^(en)
• Occitano: lengadocian ^(oc)
• Portugués: languedociano ^(pt), lengadociano ^(pt)

Substantivo masculino

languedociano (ms: languedociano; mpl: languedocianos; fs: languedociana; fpl: languedocianas)

1. (Xentilicio) Habitante ou natural de Languedoc.

Traducións

• Alemán: Languedoke ^(de)
• Castelán: languedociano ^(es)
• Catalán: llenguadocià ^(ca)
• Francés: Languedocien ^(fr)
• Inglés: Languedocian ^(en)
• Occitano: lengadocian ^(oc)
• Portugués: languedociano ^(pt), lengadociano ^(pt)

Adxectivo

languedociano (ms: languedociano; mpl: languedocianos; fs: languedociana; fpl: languedocianas)

1. Relativo ou pertencente a Languedoc e á súa xente.

Traducións

• Alemán: languedokisch ^(de)
• Bielorruso: лангедокскі ^(be)
• Castelán: languedociano ^(es)
• Catalán: llenguadocià ^(ca)
• Francés: languedocien ^(fr)
• Inglés: Languedocian ^(en)
• Latín: languedocianus ^(la)
• Occitano: lengadocian ^(oc)
• Polaco: langwedocki ^(pl)
• Portugués: languedociano ^(pt), lengadociano ^(pt)
• Ruso: лангедокский ^(ru)
• Siciliano: linguadocianu ^(scn)
• Ucraíno: лангедокський ^(uk)