parar

Galego

• Etimoloxía: do latín parāre, 'preparar'.

• Pronuncia: /pa.'ɾaɾ/ (AFI)

Verbo transitivo

parar

1. Impedir que continúe un movemento ou unha acción.
2. Deter o movemento ou a acción de alguén.
3. Dito dun can, mostrar a peza de caza, parándose ao vela ou ao descubrila por algún sinal.
4. (Deportes) Dito dun porteiro ou doutro xogador, impedir que o balón entre na súa portería.

Verbo intransitivo

parar

1. Cesar no movemento ou na acción.
2. Chegar algo ao seu fin.

Verbo pronominal

pararse

1. Deixar de producirse algo.
2. Quedarse alguén nunha casa, nunha poboación ou nun lugar determinado.

Traducións

Interromper ou impedir o avance.

Alemán: halten (de) Castelán: parar (es). Francés: arrêter (fr) Inglés: stop (en) Portugués: parar (pt). Conxugación Verbo regular da 1ª conxugación     Formas impersoais Infinitivo parar Xerundio parando Participio parado, parada, parados, paradas Formas persoais singular plural primeira segunda terceira primeira segunda terceira Modo Indicativo Presente paro paras para paramos parades paran Copretérito paraba parabas paraba parabamos parabades paraban Pretérito parei paraches parou paramos parastes pararon Antepretérito parara pararas parara pararamos pararades pararan Futuro pararei pararás parará pararemos pararedes pararán Pospretérito pararía pararías pararía parariamos parariades pararían Modo Subxuntivo Presente pare pares pare paremos paredes paren Pretérito parase parases parase parásemos parásedes parasen Futuro parar parares parar pararmos parardes pararen Modo Imperativo Afirmativo para pare1 paremos parade paren1 Negativo pares pare1 paremos paredes paren1 Infinitivo conxugado parar parares parar pararmos parardes pararen 1 Vostede(s)