consistir

Galego

• Etimoloxía: do latín consistĕre.

• Pronuncia: /konsisˈtiɾ/ (AFI)

Verbo intransitivo

consistir

1. Ser algo aquilo que se menciona despois da preposición en.
2. Algo ter a base ou causa naquilo que se menciona despois da preposición en.

Traducións

• Alemán: bestehen ^(de)
• Castelán: consistir ^(es)
• Catalán: consistir ^(ca)
• Francés: consister ^(fr)
• Inglés: consist ^(en), consist of ^(en), consist in ^(en)
• Italiano: consistere ^(it)
• Polaco: składać się ^(pl), polegać ^(pl)
• Portugués: consistir ^(pt)
• Ruso: состоять ^(ru)
• Sueco: bestå ^(sv), utgöras ^(sv)

Conxugación

Verbo regular da 3ª conxugación    

Formas impersoais

Infinitivo	consistir
Xerundio	consistindo
Participio	consistido, consistida, consistidos, consistidas

Formas persoais

		singular			plural
		primeira	segunda	terceira	primeira	segunda	terceira
Modo Indicativo	Presente	consisto	consistes	consiste	consistimos	consistides	consisten
	Copretérito	consistía	consistías	consistía	consistiamos	consistiades	consistían
	Pretérito	consistín	consistiches	consistiu	consistimos	consististes	consistiron
	Antepretérito	consistira	consistiras	consistira	consistiramos	consistirades	consistiran
	Futuro	consistirei	consistirás	consistirá	consistiremos	consistiredes	consistirán
	Pospretérito	consistiría	consistirías	consistiría	consistiriamos	consistiriades	consistirían
Modo Subxuntivo	Presente	consista	consistas	consista	consistamos	consistades	consistan
	Pretérito	consistise	consistises	consistise	consistísemos	consistísedes	consistisen
	Futuro	consistir	consistires	consistir	consistirmos	consistirdes	consistiren
Modo Imperativo	Afirmativo		consiste	consista1		consistide	consistan1
	Negativo		consistas	consista1		consistades	consistan1
Infinitivo conxugado		consistir	consistires	consistir	consistirmos	consistirdes	consistiren

1 Vostede(s)