horizonte

Galego

• Etimoloxía: do latín horizōn, do grego antigo ὁρίζων (horízōn).

• Pronuncia: /ɔ.ɾiˈθon.te̝/ (AFI)

Substantivo masculino

horizonte (sg: horizonte; pl: horizontes)

1. Liña circular que limita o campo visual, onde parece que o ceo se xunta coa terra ou co mar.
   • Exemplo: O Sol ía desaparecendo no horizonte.
     
     
   • Exemplo: Mirar ao horizonte.
     
     
2. (Figurado) Conxunto de perspectivas ou probabilidades que presenta un asunto ou materia.
   • Exemplo: Ábrense novos horizontes para a ciencia
     
     .
   • Exemplo: Os últimos acontecementos turban o horizonte político.
     
     .

Traducións

(1) Horizonte

Alemán: Horizont (de). Castelán: horizonte (es). Chinés: 地平線 (zh)/地平线 (zh) (dìpíngxiàn). Portugués: horizonte (pt).

(2) Perspectiva

Alemán: Horizont (de). Castelán: horizonte (es). Chinés: 視野 (zh)/视野 (zh) (shìyě). Portugués: horizonte (pt).

Castelán

• Etimoloxía: do latín horizōn, do grego antigo ὁρίζων (horízōn).

• Pronuncia: /o.ɾiˈθon̪.te/ (AFI)

Substantivo masculino

horizonte (sg: horizonte; pl: horizontes)

1. Horizonte.
2. (Figurado) Horizonte.

Portugués

• Etimoloxía: do latín horizōn.

• Pronuncia: /ɔ.ɾi.ˈzõ.tɨ/ (AFI)

Substantivo masculino

horizonte (sg: horizonte; pl: horizontes)

1. Horizonte.
2. (Figurado) Horizonte.