imperativo

Galego

• Etimoloxía: do latín imperatīvus.

• Pronuncia: /iɱ.pe.ɾa.'ti.βo̯/ (AFI)

Adxectivo

imperativo
(ms: imperativo; mpl: imperativos; fs: imperativa; fpl: imperativas)

1. Que contén ou denota un mandamento ou orde.
   • Exemplo: O carácter imperativo da lei.
     
     
2. Que non pode ser evitado.
   • Exemplo: Lei imperartiva.
     
     
3. (Lingüística) Dise do modo verbal que expresa unha orde dada a un ou máis falantes, nas oracións afirmativas, ou ben unha prohibición, nas oracións negativas.
   • Exemplo: O modo imperativo.
     
     

Substantivo masculino

imperaativo
(sg: imperativo; pl: imperativos)

1. Aquilo que é obrigatorio obedecer ou cumprir.
   • Exemplo: Renunciou aos beneficios na empresa por imperativo legal.
     
     
2. (Filosofía) forma en que se expresan os mandamentos éticos.
   • Exemplo: Imperativo categórico.
     
     

Termos relacionados

imperativo categórico, mandato imperativo