interrogativo

Galego

• Etimoloxía: do latín interrogatīvus.

• Pronuncia: /in.te.ro.ɡa.ˈti.βo̯/ (AFI)

Adxectivo

interrogativo (ms: interrogativo; mpl: interrogativos; fs: interrogativa; fpl: interrogativas)

1. Que denota ou expresa interrogación.
   • Exemplo: Dirixiuse a min nun ton interrogativo. A súa mirada interrogativa causaba mala intención
     
     .
2. (Gramática) Palabra ou frase que serve para interrogar.
   • Exemplo: Unha frase interrogativa. Un pronome interrogativo.
     
     

Observacións

• Na 1ª acepción seus sinónimos son interrogador e interrogante.

Substantivo masculino

interrogativo (sg: interrogativo; pl: interrogativos)

1. (Gramática) Clase de palabras formada por unha serie de voces que serven para facer unha interrogación.
   • Exemplo: Que, quen, cal e canto son interrogativos.
     
     

Traducións

• Castelán: interrogativo ^(es)
• Portugués: interrogativo ^(pt)

Castelán

Adxectivo

interrogativo (ms: interrogativo; mpl: interrogativos; fs: interrogativa; fpl: interrogativas)

1. Interrogativo.

Portugués

Adxectivo

interrogativo (ms: interrogativo; mpl: interrogativos; fs: interrogativa; fpl: interrogativas)

1. Interrogativo.