mandrágora

Galego

• Etimoloxía: do latín mandragoras, do grego antigo μανδραγόρας.

• Pronuncia: /manˈdɾaɣo̝ɾa̝/ (AFI)

Substantivo feminino

mandrágora (sg: mandrágora; pl: mandrágoras)

1. (Botánica) Especie de planta herbácea fanerógama do xénero Mandragora, na familia das solanáceas, de raíz grosa e napiforme, follas grandes e ovais, e flores abrancazadas ou moradas, que foi usada cumpridamente en Europa como planta medicinal.

Nome científico

• Mandragora officinarum

Traducións

• Alemán: Alraune ^(de)
• Castelán: mandrágora ^(es)
• Catalán: mandràgora ^(ca)
• Finés: alruuna ^(fi)
• Francés: mandragore ^(fr)
• Grego: μανδραγόρας ^(el)
• Grego antigo: μανδραγόρας ^(grc)
• Inglés: mandrake ^(en)
• Italiano: mandragora ^(it)
• Polaco: mandragora ^(pl)
• Portugués: mandrágora ^(pt)
• Ruso: мандрагора ^(ru)
• Vasco: mandragora ^(eu)