mentir

Galego

• Etimoloxía: do galego-portugués mentir, do latín vulgar *mentīre, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

• Pronuncia: /menˈtiɾ/ (AFI)

Verbo intransitivo

mentir

1. Expresar algo que non é certo.
2. Dicir algo que non é certo coa intención de enganar.
   • Sinónimos: alburgar, andromenar.

Termos relacionados

• mentireiro
• mentira
• mentirán

Traducións

• Alemán: lügen ^(de)
• Bretón: kontañ gevier ^(br)
• Castelán: mentir ^(es).
• Catalán: mentir ^(ca).
• Francés: mentir ^(fr).
• Italiano: mentire ^(it).
• Inglés: lie ^(en)
• Polaco: kłamać ^(pl), łgać ^(pl)
• Portugués: mentir ^(pt).
• Vasco: gezurra esan ^(eu)

Conxugación

Verbo semirregular da 3ª conxugación    

Formas impersoais

Infinitivo	mentir
Xerundio	mentindo
Participio	mentido, mentida, mentidos, mentidas

Formas persoais

		singular			plural
		primeira	segunda	terceira	primeira	segunda	terceira
Modo Indicativo	Presente	minto	mentes	mente	mentimos	mentides	menten
	Copretérito	mentía	mentías	mentía	mentiamos	mentiades	mentían
	Pretérito	mentín	mentiches	mentiu	mentimos	mentistes	mentiron
	Antepretérito	mentira	mentiras	mentira	mentiramos	mentirades	mentiran
	Futuro	mentirei	mentirás	mentirá	mentiremos	mentiredes	mentirán
	Pospretérito	mentiría	mentirías	mentiría	mentiriamos	mentiriades	mentirían
Modo Subxuntivo	Presente	minta	mintas	minta	mintamos	mintades	mintan
	Pretérito	mentise	mentises	mentise	mentísemos	mentísedes	mentisen
	Futuro	mentir	mentires	mentir	mentirmos	mentirdes	mentiren
Modo Imperativo	Afirmativo		minte	minta1		mentide	mintan1
	Negativo		mintas	minta1		mintades	mintan1
Infinitivo conxugado		mentir	mentires	mentir	mentirmos	mentirdes	mentiren

1 Vostede(s)

Castelán

• Etimoloxía: do latín vulgar *mentīre, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

Verbo

mentir

1. Mentir.

Catalán

• Etimoloxía: do latín vulgar *mentīre, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

Verbo

mentir

1. Mentir.

Francés

• Etimoloxía: do francés medio mentir, do francés antigo mentir, do latín vulgar *mentiō, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

• Pronuncia: /mɑ̃.tiʁ/ (AFI)

• Escoitar: «mentir» (Ficheiro ─ axuda)

Verbo

mentir

1. Mentir.

Conxugación

Infinitivo	Participio
mentir	menti

Portugués

• Etimoloxía: do galego-portugués mentir, do latín vulgar *mentīre, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

Verbo intransitivo

mentir

1. Mentir.