profeta
Galego
Etimoloxía: do latín prophēta, do grego antigo προφήτης (prophḗtēs).
Pronuncia: /pɾoˈfeta̝/ (AFI)
Substantivo
profeta (ms: profeta; mpl: profetas; fs: profetisa; fpl: profetisas)
- Persoa que tivo un encontro coa divindade, que lle ordenou revelar á humanidade unha mensaxe, usualmente sobre aquilo que ha de chegar nun tempo futuro.
Termos relacionados
Traducións
- Alemán: Prophet (de)
- Asturiano: profeta (ast)
- Castelán: profeta (es)
- Catalán: profeta (ca)
- Checo: prorok (cs)
- Chinés: 先知 (zh)
- Esperanto: profeto (eo)
- Francés: prophète (fr)
- Inglés: prophet (en)
- Italiano: profeta (it)
- Kotava: katcilik (avk)
- Latín: propheta (la)
- Shimaore: mutrume (swb)
- Michif: profet (crg)
- Neerlandés: profeet (nl), voorspeller (nl), voorzegger (nl), ziener (nl)
- Bokmål: profet (nb)
- Occitano: profèta (oc)
- Polaco: prorok (pl)
- Portugués: profeta (pt)
- Romanés: profet (ro)
- Ruso: пророк (ru)
- Saami do norte: profehta (se)
- Serbio: prorok (sr)
- Comoriano ngazidja: mtrume (zdj)
- Sueco: profet (sv), siare (sv)
- Suahili: mtume (sw)
- Vasco: profeta (eu)
Castelán
- Etimoloxía: do latín prophēta, do grego antigo προφήτης (prophḗtēs).
Substantivo masculino
profeta (ms: profeta; mpl: profetas; fs: profetisa; fpl: profetisas)
Catalán
- Etimoloxía: do latín prophēta, do grego antigo προφήτης (prophḗtēs).
Substantivo
profeta (ms: profeta; mpl: profetes; fs: profeta ou profetessa; fpl: profetes ou profetesses)
Italiano
- Etimoloxía: do latín prophēta, do grego antigo προφήτης (prophḗtēs).
Substantivo masculino
profeta (ms: profeta; mpl: profetes; fs: profetessa; fpl: profetesse)
Portugués
- Etimoloxía: do latín prophēta, do grego antigo προφήτης (prophḗtēs).
Substantivo masculino
profeta (ms: profeta; mpl: profetas; fs: profetisa; fpl: profetisas)
Vasco
- Etimoloxía: do latín prophēta, do grego antigo προφήτης (prophḗtēs).
Substantivo
profeta