punir

Entrada incompleta Esta páxina está marcada para ser completada. Pode axudar no Galizionario completándoa.

Galego

• Etimoloxía: do latín pūnīre, de pūniō.

• Pronuncia: /puˈniɾ/ (AFI)

Verbo transitivo

punir

1. ...

Sinónimos

• castigar

Termos relacionados

• puníbel, punible
• punibilidade
• punición
• punitivo

Traducións

• Alemán: züchtigen ^(de), bestrafen ^(de)
• Castelán: punir ^(es)
• Catalán: punir ^(ca)
• Francés: punir ^(fr)
• Inglés: punish ^(en), castigate ^(en)
• Italiano: castigare ^(it), punire ^(it)
• Polaco: karać ^(pl)
• Portugués: punir ^(pt)
• Vasco: zigortu ^(eu), punitu ^(eu)

Conxugación

Verbo regular da 3ª conxugación    

Formas impersoais

Infinitivo	punir
Xerundio	punindo
Participio	punido, punida, punidos, punidas

Formas persoais

		singular			plural
		primeira	segunda	terceira	primeira	segunda	terceira
Modo Indicativo	Presente	puno	punes	pune	punimos	punides	punen
	Copretérito	punía	punías	punía	puniamos	puniades	punían
	Pretérito	punín	puniches	puniu	punimos	punistes	puniron
	Antepretérito	punira	puniras	punira	puniramos	punirades	puniran
	Futuro	punirei	punirás	punirá	puniremos	puniredes	punirán
	Pospretérito	puniría	punirías	puniría	puniriamos	puniriades	punirían
Modo Subxuntivo	Presente	puna	punas	puna	punamos	punades	punan
	Pretérito	punise	punises	punise	punísemos	punísedes	punisen
	Futuro	punir	punires	punir	punirmos	punirdes	puniren
Modo Imperativo	Afirmativo		pune	puna1		punide	punan1
	Negativo		punas	puna1		punades	punan1
Infinitivo conxugado		punir	punires	punir	punirmos	punirdes	puniren

1 Vostede(s)

Castelán

• Etimoloxía: do latín pūnīre, de pūniō.

Verbo

punir

1. Punir.

Catalán

• Etimoloxía: do latín pūnīre, de pūniō.

Verbo

punir

1. Punir.

Francés

• Etimoloxía: do francés medio punir, do francés antigo punir, do latín pūnīre, de pūniō.|fr}}

• Pronuncia: /py.niʁ/ (AFI)

• Escoitar: «punir» (Ficheiro ─ axuda)

Verbo

punir

1. Punir, castigar.

Portugués

• Etimoloxía: do latín pūnīre, de pūniō.

Verbo

punir

1. Punir.