triángulo

Galego

• Etimoloxía: do latín triangŭlus.

Substantivo masculino

triángulo (sg: triángulo; pl: triángulos)

1. (Xeometría) Polígono de tres lados e tres ángulos.
2. (Música) Instrumento musical que consiste nunha varilla metálica dobrada en forma triangular e suspendida dun cordón, a cal faise soar golpeándoa con outra varilla tamén de metal.

Termos relacionados

• percusionista
• triángulo amoroso

Véxase tamén

• Apéndice: Léxico da música

Termos compostos

• Triágulo acutángulo: O que ten tres ángulos agudos.
• Triágulo equilátero: O que ten tres lados iguais.
• Triágulo escaleno: O que ten tres lados desiguais.
• Triágulo isósceles: O que ten dous lados iguais.
• Triágulo obtusángulo: O que ten un ángulo obtuso.
• Triágulo rectángulo: O que ten un ángulo recto.
• Triágulos semellantes: Os que teñen os ángulos iguais e os lados proporcionais.

Exemplos

Traducións

• Alemán: Dreieck ^(de)
• Castelán: triángulo ^(es)
• Esloveno: trikotnik ^(sl)
• Francés: triangle ^(fr)
• Inglés: triangle ^(en)
• Italiano: triangolo ^(it)
• Portugués: triângulo ^(pt)
• Vietnamita: tam giác ^(vi), hình tam giác ^(vi)

Castelán

• Etimoloxía: do latín triangŭlus.

Substantivo masculino

triángulo (sg: triángulo; pl: triángulos)

1. Triángulo.