mica

Galego

• Etimoloxía: do latín mica.

• Pronuncia: /ˈmika̝/ (AFI)

Substantivo feminino

mica (sg: mica; pl: micas)

1. (Mineraloxía) Mineral pertencente a un grupo de minerais constituídos por silicatos de potasio, aluminio, magnesio e ferro, exfoliábel en láminas moi finas e flexíbeis, moi brillante, dunha dureza moi baixa.

As micas

• biotita
• flogopita
• lepidolita
• margarita
• moscovita

Termos relacionados

• micáceo

Traducións

• Alemán: Glimmer ^(de)
• Inglés: mica ^(en)
• Catalán: mica ^(ca)
• Castelán: mica ^(es)
• Esperanto: glimo ^(eo)
• Feroés: glitur ^(fo)
• Neerlandés: mica ^(nl), glimmer ^(nl)
• Francés: mica ^(fr)
• Bengalí: অভ্র ^(bn)
• Chinés: 雲母 ^(cmn), 云母 ^(cmn) (yúnmǔ)
• Checo: slída ^(cs)
• Estoniano: vilk ^(et)
• Finés: kiille ^(fi)
• Grego: μαρμαρυγίας ^(el)
• Italiano: mica ^(it)
• Xaponés: 雲母 ^(ja) (うんも, unmo), マイカ ^(ja) (maika)
• Navajo: tsésǫʼ ^(nv)
• Noruegués: glimmer ^(no)
• Noruegués nynorsk: glimmer ⁽ⁿⁿ⁾
• Portugués: mica ^(pt)
• Ruso: слюда ^(ru) (sljudá)
• Sueco: glimmer ^(sv)
• Gaélico escocés: mìoca ^(gd)
• Esloveno: sljuda ^(sl)
• Telugú: అభ్రకము ^(te) (abhrakamu)
• Danés: glimmer ^(da)
• Búlgaro: слюда ^(bg)
• Malgaxe: eladrano ^(mg)
• Vietnamita: mi-ca ^(vi)
• Ido: mikao ^(io)

Occitano

Substantivo feminino

mica (sg: mica; pl: micas)

1. (Alimentación) Miolo, miola, miga, migalla, mola, rafa.

Sinónimos

• moela