bídalo

Galego

Bídalos.

Follas de bídalo.

Bídalo en inverno.

Casca de bídalo.

Substantivo masculino

bídalo (sg: bídalo; pl: bídalos)

1. (Botánica) Árbore da familia das betuláceas, de 15 a 20 metros de altura (excepcionalmente até 30), porte elegante, casca branca agrisada lisa, con bandas horizontais de cor gris escura apardazada e copa irregular; as follas, caducas, alternas, son de forma oval-triangular, co bordo dentado e o ápice agudo; as flores masculinas están reunidas en amentos colgantes, e as femininas en amentos ergueitos. Medra en solos húmidos e en brañas, cultivándose tamén como ornamental.
   • Exemplo: En Galicia o bídalo é raro na beiramar, e case inexistente na zona de influencia mediterránea.
     
     
   • Sinónimos: bido, bidueiro, bidueiro común, bidueiro pubescente.
2. Madeira de esta árbore, branca, branda e lixeira, doada de traballar, usada para facer zocas, móbeis e apeiros de labranza.
   • Exemplo: Teño na casa uns pratos de bídalo para servir o polbo.
     
     
   • Sinónimos: bido, bidueiro.
3. (Botánica) Nome común que reciben todas as especies do xénero Betula, entre as que destaca, ademais da descrita, a Betula verrucosa.
   • Sinónimos: bido, bidueiro.

Termos relacionados

• Bidueiral.

Traducións

• Nome científico: Betula pubescens.
• Alemán: Birke ^(de).
• Castelán: abedul ^(es).
• Catalán: bedoll ^(ca).
• Esloveno: breza ^(sl).
• Francés: bouleau ^(fr).
• Inglés: birch ^(en).
• Italiano: betulla ^(it), betula ^(it).
• Portugués: vidoeiro ^(pt), bétula ^(pt), vido ^(pt).

Véxase tamén

• Apéndice: Árbores e arbustos.