imán

Galego

• Etimoloxía: do francés aimant.

• Pronuncia: /i.'maŋ/ (AFI)

Substantivo masculino

imán ¹ (sg: imán; pl: imáns)

1. (Mineraloxía) Mineral de ferro, combinación de dous óxidos deste metal, que ás veces se presenta cristalizado, de cor escura, opaco, case tan duro como o vidro, cinco veces máis pesado ca auga, e que ten a propiedade de atraer o ferro, o aceiro e, en grao menor, a algúns outros corpos.
2. (Figurado) Persoa que ten a calidade de atraer a outras.

Observacións

• Na 1ª acepción seu sinónimo é magnetita.
• Na 2ª acepción seus sinónimos son atractivo, feitizo, gancho, tirón.

Galego

• Etimoloxía: do árabe clásico imām.

• Pronuncia: /i.'maŋ/ (AFI)

Substantivo masculino

imán (sg: imán; pl: imáns)

1. (Relixión) Home que preside a oración musulmá, poñéndose diante dos fieis para que estes o segan nos seus rezos e movementos.
2. (Relixión) Guía, xefe ou modelo espiritual ou relixioso, e ás veces tamén político, nunha sociedade musulmá.

Traducións

• Árabe: (1) (2) إمام ^(ar).